Wie niet weg is is gezien

En wie weg is bovendien

Maar dood is dood

Inslag op vrijdagmiddag.

Ik bots woest op elkaar

Geef mijn fiets de sporen

Alle te grote dingen waar onze monden nog geen woorden voor kennen

een schuilplaats zoeken tussen ons vel

De twee kapiteins die vechten met de schuivende lading,

Langzaam verschiet wat zomer was van kleur

De ogen slaan weer naar binnen

Gaan na wat ze zagen

Ik zucht een stukkie geluk

Dat me overkwam

Zomaar even

De aspirant piloot had toch hoogtevrees, dus gaat voor een gang dichter bij de grond.

Met een beetje tegenzin weliswaar.

Want waar valt er tegenwoordig op de bodem nog te vliegen?

Waar liefde in de kinderschoenen is

Onbetreden als een laag sneeuw waar nog geen kind van wist

Geen sleetje sporen achterliet

Verlies me weer

Als ik vrij met mijn gedachten

Ze vol tedere snikken uit mijn pen laat rollen