Juni 2020

Woorden zijn toch wonderlijke dingen. Samen kunnen ze in het beste geval ‘de waarheid’ vrijheid geven, waardoor ze de waarheid soms zelfs lijken te verbeteren.  ‘Oefening baart kunst’ wordt vaak gezegd, maar de meeste ongeoefenden, zoals kinderen hebben de kunst al zó vroeg onder de knie- te vroeg om hem te verstaan- waardoor hij ongezien, voor minstens een decennium lang in een of andere dode hoek verdwijnt, en soms zelfs voorgoed een zachte dood sterft.

Daarna leggen we, bij het wakker worden -als ons dat inzicht gegeven wordt-  met veel kabaal en inspanning een half leven af, met of zonder academies- om daar weer bij terecht te komen: ‘Het Woord’ met zijn vermeende betekenis, en de schijt die je eraan kan en soms ook moet hebben. Karel Appel verstond die kunst, maar eigenlijk is het natuurlijk om te janken. Dat hij jaren moest graven naar wat hij ooit begroef, om het na een half leven weer tot kunst te verheffen.