Heimwee

‘Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken, voordat de wereld verregent...’ klinkt het over de speakers in mijn klas, en in al mijn ijdelheid hoop ik dat ik zo iemand kan zijn vandaag, voor hen.

Bewust

Woorden zijn toch wonderlijke dingen. Samen kunnen ze in het beste geval ‘de waarheid’ vrijheid geven, waardoor ze de waarheid soms zelfs lijken te verbeteren.

Quarantaine, pour toujours

En in een ruk keert Europa zijn blik naar binnen. Naar zijn eigen grote zorgen en leed, uit lijfbehoud voor zijn Europeanen. Waren we ooit eerder zó Europeaan? Het sterke, stugge Europese lijf, dat ineens door de knieën moet voor dit collectieve doel: het virus moet dood.

Lachen is het nieuwe huilen - Kamp Moria februari 2020

Portofoons hangen aan een lader, en achter een klein bureautje, midden in kamp Moria vanuit een kleine bouwvakkerskeet, het zenuwcentrum van de organisatie van de dag, zetten jonge twintigers - overwegend vrouwen - de lijnen uit. Een aantal resident-volunteers wacht buiten op de taken die ze toegewezen krijgen. Pasjes en shirts van de organisatie worden uitgedeeld en met de kordate blondine worden high-high-fives uitgewisseld. ‘See you later friends, good luck’.

Ondanks de verdoezelaar

De pas van de bank waar ik nog steeds vanaf moet, verleent me geen toegang tot de sportgrot waar ik me sinds begin vorig jaar drie keer per week in het zweet werk.
Dezelfde kleur. De combinatie van geveinsde onschuld en mijn oranje broek, wekken blijkbaar genoeg vertrouwen om me binnen te laten.

Gaat het?

‘Zit je te slapen Mohra?’, vraag ik nadat ik haar een paar minuten heb bestudeerd.
Mohra is duidelijk niet bezig met de oefening die ik de klas heb opgedragen te doen.
Met haar handen ondersteunt ze haar hoofd en ze hangt wezenloos boven haar boek.

Begraafplaats

Ik kom er graag. ‘De Nieuwe Ooster’ in Amsterdam. Het is een prachtig park. Het is ruimtelijk opgezet, met veel bijzondere bomen en struiken, en er is haast nooit iemand. Vóór mijn afspraak bij de tandarts had ik nog een uur te slijten en ik besloot mijn vader te bezoeken. Het was meer dan een jaar geleden, en ik twijfelde even over de weg naar zijn graf.

Vissie

‘Lekker een vissie,’ zeg ik, als ik me bemoei met de aankoop van de man voor me in de rij van de Dirk. 'Ja, zegt hij, ben ik altijd rijp voor.’ ‘Kan ik me voorstellen,’ zeg ik. Zegt hij: ‘Het liefst met een Chinesie erbij.’ ‘Een Chinesie?’ vraag ik, en ik maak een gebaar van Coke snuiven. ‘Nee, nee, zegt hij, terwijl ik met mijn gedachte alweer bij Koelojeoek zit.

Als ik schrijver was, met Christa in de buurt

Elke keer dat ik openbaar schrijf houd ik rekening met mijn lezer, omdat ik geen schrijver ben. Daar heeft een èchte schrijver ook misschien last van. Die zit wellicht te peinzen of te overdenken, en soms te wegen, maar beleeft hoop ik geen censuur. Ik heb in mijn dagelijks leven te maken met opdrachtgevers, voor mijn werk, die zich met elk blijk van onvermogen van mijn kant, weleens achter de oren zouden kunnen krabben met de vraag of ik wel een goede partij ben. Capabel, betrouwbaar. Dat weerhoudt me soms van het vertellen van de (hele) waarheid. Om m’n hachje. Dat íemand toch moet redden.

Waar het voor is, en hoe het was

‘Waar is het voor, Piet?’, vraag ik aan mijn wijze oudste zoon van 6, die naast me fietst. ‘Om de mollen te zoeken in het Noorderpark.’ Het Noorderpark waar we naar kijken is de afgelopen weken onder water gelopen, en omdat het park en de speeltuin die er is in een kuil ligt, wordt er gepompt.

Sintemaart-kapoentje

Piet zit achterop de fiets naar huis. ‘Vanavond mogen we onze schoen zetten,’ zegt hij. ‘Nu al?’ vraag ik verbaasd. ‘Ja, dat zegt juf. Omdat hij morgen aankomt in Amsterdam.’
Meteen overkomt me dat gejaagde gevoel dat hoort bij de vraag om een tandje erbij.

Daar zit karton in.

We hebben geen biertjes in onze rugzak. Gaan na de heksenketel aan tafel, zonder indrinken met gestifte lipjes, frisse shirtjes, genoeg contanten en een OV Chipkaart de metro in. Verzekerd van onze fijne oppas, kloppen we rustig de eerste werkdag van de week uit onze vodden. In de metro raadplegen we WIKI over de huwelijkse staat van Bono.

Pistolen

“Ik gooi een bom op je!”, schreeuwt Piet naar Sjef, die inmiddels door mijn toedoen aan de andere kant van de kamer staat. “Dom-kop! Olifant!”, schreeuwt Sjef vanuit de andere hoek terug. Iets wat begon als een klein akkefietje loopt dan ineens toch uit de hand. De broertjes huilen en schreeuwen allebei uit volle borst en ik doe mijn best om wat te snappen van het conflict.

40, Een wilde aap met een huisgezin

Ik schilderde en ik schreef. Als een soort toeschouwer ging ik mijzelf en mijn gangen na. Daarmee probeerde ik overzicht te scheppen in die ‘overall-compositie’. Als de chaos vóór me werkte, want dat deed hij ook weleens, werkte ik tot het ochtend werd aan een schilderij. Gretig en melancholiek vocht ik me een weg door het bos met spoken en probeerde de essentie van wat ik meemaakte te vatten. Als het af was, was ik een paar dagen ‘op orde’. Dan definieerde dat ene goede schilderij dat ik had gemaakt mijn persoon: Ik ben kunstschilder.